ฝ่าฟันมา 1 ปีเต็ม ลมหายใจที่โรยริน ปีชวด (หนู) คือ 2563 หรือ 2020 กำลังจะผ่านพ้นไปสู่ปีฉลู (วัว) ที่แปลกอยู่อย่างในความรู้สึกแต่ก่อนมาถึงห้วงเวลาอย่างนี้ “อีกปีแล้ว ทำไมเร็วจัง” ด้วยน้ำเสียงที่แฝงรื่นรมย์ปนความสุขอยู่ในที่แบบว่าเสียดายที่เวลาพ้นผ่านไปอย่างรวดเร็วอันถือเป็นเรื่องปกติ ให้คำตอบอย่างหนึ่งว่าพึงพอใจกับสภาพที่ดำรงอยู่
ทำให้เกิดพลังเบ่งในใจซึ่งพร้อมด้วยกายและใจเพื่อก้าวต่อไปข้างหน้าด้วยความหวังว่าจะดีขึ้นไปอีก
หรือที่ยังไม่ดีก็ยังคาดหวังว่ามันจะดีขึ้นมาได้
คนเรานั้น ถ้ามีพลังที่จะขับเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยจิตใจเยี่ยงนี้ถือว่ามีความพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงแม้ต้องเผชิญกับอุปสรรคขวากหนาม
ก็ไม่ใช่ปัญหา...
นั่นเป็นความรู้สึกในช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างปีชนปี
แต่ปี 2563 ที่กำลังจะผ่านพ้นไปนั้นในความรู้สึก ซึ่งคงไม่ต่างกันเท่าใดนักว่า ทำไมมันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน
เวลาที่ผ่านไปแต่ละวันมันช้าจริงๆ
บทรำพึงในใจก็คืออยากให้พ้นไปเสียเร็วๆ ไม่มีความทรงจำดีๆหลงเหลือแม้แต่น้อย อีกทั้งก็ยังไม่มั่นใจได้ว่า ปีต่อไปจะเป็นอย่างไร
แต่อย่างน้อยก็อยากให้ผ่านๆไปก่อนเถอะ...
คงไม่ใช่เฉพาะคนไทยเท่านั้น แต่สภาพอย่างที่เกิดขึ้นนั้นล้วนได้รับผลพวงไม่ต่างกันไปทั้งโลก
เป็นโลกที่ต่างก็เก็บงำความทุกข์เอาไว้
“โควิด-19” ถือเป็นต้นตอสำคัญที่มีผลต่อโลกทั้งใบ ไม่ว่าชาติไหน คนไหนล้วนต้องเผชิญกันอย่างถ้วนหน้า
หนักบ้างเบาบ้างขึ้นอยู่กับสภาพที่เป็นไป
ทุกอย่างเกิดความเปลี่ยนแปลง มิฉะนั้นไปด้วยกันไม่ได้ แม้แต่ความรู้สึกนึกคิด ทัศนคติที่มีแนวโน้มในทางที่ดีขึ้น
...
อย่างน้อยความเห็นอกเห็นใจในความเป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
คนไทยนั้นเผชิญกับโควิด-19 มาได้ด้วยดีในรอบแรก แต่มันก็ไม่ต่างกับหินลองทอง เพราะมาอีกรอบจนได้
หนักหน่วงเอามากๆ
กำลังแต่งองค์ทรงเครื่องเพื่อปรับเปลี่ยนวิถีชีวิต ซึ่งพอมองเห็นแสงรออยู่ข้างหน้าอันหมายถึงเปลี่ยนภาวะกันใหม่
ชีวิตจะสดใสมากขึ้น
ยังไม่ทันหมดปีจากลากัน
เล่นเอามึนไปแบบพูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่เมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้ว ทำไงได้ก็ต้องสู้กันต่อไปเพื่อไม่ให้มันหนักลงไปกว่านี้
หายใจให้เต็มปอดสร้างใจให้แกร่งกล้า
เพื่อก้าวฝ่าไปพร้อมๆกัน...
“สายล่อฟ้า”