รายการทีวีก็อย่างนี้แหละ รังสรรค์ “ของดี” แทบไม่มีคนดู...สวนทางกับ “ของเน่า” กลับขายดีเป็นเทน้ำเทท่า!!
การมอมเมา หลอกลวง ไม่ใช่ปริมาณความต้องการที่แท้จริงของผู้ชม แต่มันคือจิตวิญญาณที่ “ไร้ค่า” ของสื่อเอง
เลิกเถอะกับการเอามนุษย์ผู้ขาดซึ่งศีลธรรมอันดี ผู้ที่เต็มไปด้วยโมหะจริต ผู้ซึ่งฉ้อฉลกลโกงสารพัด มาเป็นแขกรับเชิญออกสื่ออย่างโจ๋งครึ่ม
พอเกิดข่าวคราวอันวิปริตผิดแผกไปจากธรรมดาของมนุษย์ และถูกสังคมวิพากษ์จับตามอง...คนเหล่านี้จะกลายเป็น “องค์เทพ” ของสื่อจำพวกหนึ่งในทันที!!
เดินสายออกโทรทัศน์ช่องต่างๆ โปรโมตตัวเองฟรีๆ โดยมีพิธีกรรายการเป็นคู่หู ป้อนคำถามปัญญาอ่อนชนิดตบหน้าผู้ชมฉาดใหญ่
ในยุคทีวีดิจิทัลเรากลับถูกหยามเย้ยอย่างแสนสันต์ ถึงขนาดเทียบเชิญหญิงสาวคบชู้สู่ชายคราวเดียว 3–4 คน มาเปิดใจ กลางรายการอย่างไม่สะทกสะท้าน!!
ต้อนรับขับสู้ผู้มีอิทธิพล บุคคลอันตราย ข่มขู่ไล่ทำร้ายชาวบ้านเป็นที่หวาดกลัว ก็กราบกรานมากล่าวประกาศศักดากลางรายการ
และอีกสารพัดมนุษย์ผู้ต่อต้านสังคม กลายมาเป็นคนดังนั่งคุยในจอทีวี ชนิดเห็นดีเห็นงาม โดยชาวบ้านได้แต่มองตาปริบๆ
สื่อทีวีกลายพันธุ์เป็นอย่างนี้ไปแล้วหรือ? “คุณธรรม จริยธรรม จรรยาบรรณ วิชาชีพ” เหือดหายไปไหนกันหมด?
ทำไมไปให้ค่าเศษมนุษย์เหล่านี้เป็นดาราหน้าจอ ทำไมไปให้คนพวกนี้เอาสันดาน ความน่าขยะแขยงมาพ่นใส่ทำร้ายสังคม
หน้าที่สื่อคือทำให้คนไร้ค่าพวกนี้หมดสิ้นไป ประคับประคองให้คนส่วนใหญ่อยู่กันอย่างสงบสุข
ไม่ใช่พาสังคมลงเหว!!
‘‘แจ๋วริมจอ’’
jaewrimjor@gmail.com
...