ยอมรับกันแต่เดิมว่า ทีวีเป็นสื่อหลัก มิใช่สื่อเลอะ ข่าวสาร คอนเทนต์ แม้แต่สปอตโฆษณา ต้องเชื่อถือได้ในระดับหนึ่ง
ทีวีจะเป็นช่องของรัฐหรือเอกชน ต่างอยู่ในมาตรฐานเดียวกันในด้านความน่าเชื่อถือ ส่วนช่องใดจะเป็นที่นิยมมากกว่ากันนั้น เป็นความสามารถและความเฮงประกอบกันไป
สมัยนั้น ทุกคน ทุกองคาพยพ อยากออกทีวี อยากมีโฆษณาลงในทีวี อยากถูกรายการดังในทีวี เชิญไปเป็นแขกรับเชิญ
ธุรกิจที่นักธุรกิจระดับไทคูน อยากครอบครองมากที่สุด ต้องมีสถานีโทรทัศน์ติดอันดับป็อบปูล่าแน่นอน...
ใครเป็นเจ้าของสถานีโทรทัศน์วิทยุ ถือว่าเป็น “ผู้ทรงอิทธิพล” ของสังคม
ว่ากันว่า เอาเม็ดเงินมหาศาลไปจ้างโฆษณา ในช่วงที่เรียกว่าไพรม์ไทม์ของช่องดังนั้น ยากมากๆต้องจองกันข้ามปี
คอนเทนต์สปอตโฆษณาประเภทหน่อมแน้ม อย่าหวังว่าจะได้โผล่ออนแอร์ อย่างเก่งก็ได้ไปรีวิวตามช่องผ่านดาวเทียม หรือเคเบิลทีวีท้องถิ่น
ไม่มีอะไรจีรังคือสัจธรรมของแท้วันนี้ ทีวีแทบทุกช่อง เหมือนปลูกผักกลางทะเลทราย อย่าว่าแต่โฆษณาจากสินค้ามาตรฐานเกรดเอจะมีเข้าเลย สินค้ากะโหลกกะลาก็ยังหาชมยาก
การรีวิวสินค้าโดยดารา หรือคนดังตกกระป๋อง ซึ่งแต่เดิมทีวีรังเกียจมาก พาเหรดมาออกรีวิวทุกช่อง จ่ายถูกโฆษณานานคือคอนเทนต์
สินค้าดีหรือไม่ดี เราไม่รู้...รู้แต่ว่าบางอัน อ้างว่าราคาเป็นหลักหมื่น แต่นำมาขายในราคาหลักร้อยหลักพัน สาธุชนพึงตรองได้
โปรดมีศักดิ์ศรีหน่อยครับ!!
“สันติพงษ์ นาคประดา”
‘‘แจ๋วริมจอ’’
jaewrimjor@gmail.com
...
อ่าน "คอลัมน์หนังสือพิมพ์ไทยรัฐ" ทั้งหมดที่นี่