เป็นข่าวเล็กๆแทรกขึ้นมา ท่ามกลางข่าวบิ๊กเบิ้มอย่างโควิด-19 แต่เนื้อหาสาระของข่าวนั้นไม่เล็ก คือ “ปลดศิลปินแห่งชาติ” บางท่านออกจากตำแหน่ง ด้วยเหตุประพฤติตนไม่เหมาะสมกับสถานะตำแหน่งในสายตาของผู้มีอำนาจ
ประเด็นคือ...ศิลปินแห่งชาติ สถาปนาขึ้นมาทำไม จากใคร เพื่อใคร โดยใคร??? ตำแหน่งนี้มอบให้ปีละครั้ง ต่อผู้ที่มีความสามารถในด้านศิลปะสาขาใดสาขาหนึ่ง เป็นที่ยอมรับเชิงประจักษ์ต่อสาธารณชน จะได้รับการยกย่องเชิดชู ได้รับค่าตำแหน่ง สวัสดิการต่างๆตลอดชั่วอายุขัย
ศิลปินระดับโลกหลายท่าน มีเรื่องราวฉาวโฉ่ ไม่ว่าจะด้านการเมืองหรือปัญหาส่วนตัว แต่ที่คนนิยมคลั่งไคล้ เพราะฝีไม้ลายมือในการแสดง หรือผลงานทางศิลปะที่เขานำเสนอ
ศิลปินแห่งชาติมิใช่พระอิฐพระปูน การเห็นต่างหรือเห็นพ้องทางการเมืองกับฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด ไม่น่าจะทำให้คุณค่าของงานศิลปะนั้นๆด้อยค่าลง!!
แน่นอน...เราต้องการได้คนดีๆมาเป็นแบบอย่างให้แก่สังคม แต่คนดีๆควรมาจากรางวัลอีกประเภทหนึ่ง เช่น รางวัลมารยาทงาม, ลูกกตัญญู, ครอบครัวดีเด่น ฯลฯ
อย่าไปสับสนว่า ผู้ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นเลิศในศิลปะแขนงใดแขนงหนึ่ง เป็นคนคนเดียวกับผู้ได้รับรางวัลมารยาทงาม, ครอบครัวตัวอย่าง
กรอบที่กระทรวงวัฒนธรรมกำลังร่างเพื่อใช้เป็นกติกาในการคัดกรองหรือปลดออก จึงดูไม่เข้ากับข้อเท็จจริง แม้แต่แนวคิดการสถาปนาตำแหน่งนี้ ก็ไม่ถูกต้องมาแต่แรก
คำว่า “ศิลปินแห่งชาติ” ยิ่งใหญ่เกินกว่าหน่วยราชการหรือองค์กรใด จะมาแต่งตั้งหรือปลดออกมหาชนเท่านั้นจะเป็นผู้ที่คัดเลือก สถาปนา หรือไล่ส่ง...
ฝากให้รัฐมนตรีกระทรวงวัฒนธรรม นำไปตรึกตรอง ให้ตกผลึกอีกครั้ง!!
“สันติพงษ์ นาคประดา”
...
‘‘แจ๋วริมจอ’’
jaewrimjor@gmail.com