น้ำเอย...น้ำใจ

ผ่านพ้นไปเรียบร้อยแล้วครับ สำหรับกิจกรรมมอบทุนการศึกษาให้แก่บุตร-ธิดาของสมาชิก “สมาคมนักข่าวช่างภาพกีฬาแห่งประเทศไทย” ที่มี “บิ๊กเหม็น” ไพฑูร ชุติมากรกุล เป็นนายก

ปกติพิธีมอบทุนฯดังกล่าวจะจัดขึ้นภายในงานสังสรรค์ปีใหม่ของสมาคมเป็นประจำทุกปี

แต่เนื่องจากปีนี้เกิดสถานการณ์การแพร่ระบาดของไวรัสโควิด-19 ระลอกใหม่ในประเทศไทย จึงจำเป็นต้องงดการจัดเลี้ยงไปโดยปริยาย

คงเหลือไว้แต่การมอบทุนการศึกษาซึ่งมีความจำเป็นต่อเพื่อนพี่น้องมวลสมาชิกที่กำลังเดือดร้อนกันถ้วนหน้ากับสภาวะเศรษฐกิจตกสะเก็ด (อย่างหนักหน่วง) ในยามนี้

ต้องยอมรับครับว่าปัจจุบันเป็นช่วง “ขาลง” ของอาชีพ “ผู้สื่อข่าว-สื่อมวลชน” อย่างพวกผมอย่างแท้จริง!!

หลายคนถูกเลิกจ้าง ต้นสังกัดปิดตัวลง กลายเป็นคนตกงานแบบไม่เต็มใจ

บางคนต้องเปลี่ยนอาชีพไปทำอย่างอื่นที่ไม่ถนัด แต่ก็ต้องทนฝืนเพื่อความอยู่รอดของตัวเองและครอบครัว ซึ่งดูแล้วมันน่าหดหู่ใจชะมัด

เพราะความภาคภูมิใจที่ตัวเองเคยถูกยกย่องให้เป็น “ฐานันดร4” ของสังคม ตอนนี้มันหดหายจนแทบไม่เหลืออยู่แล้ว

ในยุคที่ใครต่อใครต่างก็สถาปนาตัวเองเป็น “สื่อ” ได้อย่างง่ายดาย...เพียงแค่ปลายนิ้วมือ

ยังโชคดีครับ...ที่ผมเป็นแค่ “นักข่าวกีฬา” ตัวเล็กๆ ที่ได้เข้ามาอยู่ในครอบครัวใหญ่ของวงการ “สื่อกีฬา” ที่อยู่กันแบบพี่แบบน้องมาแต่ไหน...แต่ไร

ใช่แล้วครับ ผมเรียกสังคมข่าวกีฬาบ้านเรา ว่าเป็นเหมือน “ครอบครัว” ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ

เพราะกว่า 2 ทศวรรษที่ผมใช้ชีวิตอยู่ในแวดวงนี้ วัฒนธรรมของชุมชน “คนสื่อกีฬา” แตกต่างจากสังคมอื่นตรงที่พวกเราไม่เคยทอดทิ้งกัน

ไม่เคยแบ่งแยกสื่อเล็ก สื่อใหญ่ หรืออยู่สังกัดไหน ยังไง

เห็นได้ชัดจากตอนไปทำข่าวมหกรรมกีฬาใหญ่ๆอย่างซีเกมส์, เอเชียนเกมส์ ฯลฯ ทั้งในและนอกประเทศ ที่ต่างคนต่างไปทำหน้าที่ให้สังกัดตัวเองอย่างสุดกำลัง

แต่เมื่อเสร็จภารกิจแล้ว ทุกคนมักจะมาคลุกคลีตีโมงกินนอนอยู่ด้วยกันประสาพี่น้อง

ซึ่งบรรยากาศแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้วใน “สื่อกีฬา” ยุคปัจจุบัน!!

น้ำใจของพรรคพวกเพื่อนฝูงและพี่น้องในวงการกีฬาที่ผมยังจำไม่เคยลืม ก็คือตอนที่ตัวเองไปนอนป่วยหนักด้วยอาการเส้นเลือดสมองแตกอยู่ที่โรงพยาบาลเมื่อ 3 ปีก่อน

ยอมรับเลยว่าตอนนั้นถ้าไม่ได้ความเมตตาจาก “ครอบครัวคนกีฬา” หยิบยื่นความช่วยเหลือคนละไม้คนละมือ

บางทีผมอาจไม่มีโอกาสมาเขียนหนังสือระลึกถึงบุญคุณของพี่น้องทุกคน...กันแบบนี้แล้ว

จำได้ว่า “สมาคมนักข่าวช่างภาพกีฬาแห่งประเทศไทย” ของ “นายกเหม็น” นี่แหละครับ ที่หยิบยื่นความช่วยเหลือให้กับตัวผมเองมาโดยตลอด

และความจริงก็ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกที่สมาคมช่วยดูแลยามเดือดร้อน

แต่กับสมาชิกทุกคนของครอบครัวแห่งนี้ต่างได้รับความเมตตากันอย่างถ้วนทั่ว มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่โอกาส

แม้กระทั่งในช่วงวิกฤติโควิดที่เล่นงานทุกสังคมจนงอมพระราม “พี่เหม็น” และสมาคมก็ยังกัดฟันหาทุนการศึกษากว่า 100 ทุน มาช่วยพวกเราจนได้

ที่ต้องไม่ลืมขอบคุณอย่างเด็ดขาดคือผู้สนับสนุนใจดีทั้งหลาย

ไม่ว่าจะเป็น ผลิตภัณฑ์เครื่องดื่มตรา “ช้าง”, ธนาคารกสิกรไทย, ปตท., ยามาฮ่า, คิง เพาเวอร์, แกรนสปอร์ต, เอ็ม บี เค จำกัด, บริษัท เมืองไทยประกันภัย จำกัด (มหาชน), แสนสิริ, แอร์เอเชีย, เอสซีจี
คณะกรรมการโอลิมปิกแห่งประเทศไทย, สมาคมกีฬามวยสากลแห่งประเทศไทย, สมาคมกีฬาวอลเลย์บอลแห่งประเทศไทย, สมาคมกีฬาเทควันโดแห่งประเทศไทย, สมาคมกีฬาจักรยานแห่งประเทศไทย, สมาคมกีฬาบิลเลียดแห่งประเทศไทย และนายธนา ไชยประสิทธิ์ หัวหน้าคณะนักกีฬาไทย

น้ำเอย...น้ำใจ อันยิ่งใหญ่ของทุกท่าน

พวกเรา “สื่อกีฬา” จะจดจำไว้ด้วยความซาบซึ้งยิ่ง!!!

บี บางปะกง