ประสบการณ์ตรง

สวัสดีครับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ วันนี้เทมจะมาเล่าต่อ เรื่องตอนที่เคยท้อมากๆจากการบาดเจ็บ เผื่อจะเป็นกำลังใจให้ใครที่ท้ออยู่ตอนนี้นะครับ

เรื่องเกิดขึ้นเกือบ 2 ปีมาแล้ว ตอนนั้นเทมทุ่มเทเวลาเพื่อซ้อมอย่างหนัก เพราะหวังกับกีฬามหาวิทยาลัยโลกที่อิตาลีมากๆ ช่วงนั้นเทมซ้อมหนักมากทุกวัน วันละ 4-5 ชั่วโมง ช่วงนั้นมีแต่เรียนกับซ้อม จนไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่นเลย ซ้อมหนักแบบนี้มาเป็นปี

จนกระทั่งอีกแค่ 2 วันก่อนเดินทาง ระหว่างที่เทมกำลังซ้อมอยู่กับโค้ช...เทมเกิดเตะ แล้วล้มลงผิดท่าตอนนั้นขาเทมร้าวไปทั้งขา รู้ในใจทันทีว่าอาการหนักแน่ๆ คิดต่อไปถึงการแข่งขัน ที่คงไปไม่ได้แล้ว ตอนนั้นไม่ได้ล้มลงจมกองเลือด แต่เทมนอนจมกองน้ำตา ที่ไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่รู้ตัว

หมอบอกว่าเอ็นไขว้ด้านหน้ากับเอ็นไขว้ด้านนอกขาด ต้องผ่าตัดเอาเอ็นจากขาข้างซ้ายมาใส่ ไม่ใช่แค่เตะ และซ้อมเทควันโดไม่ได้ แม้แต่เดินยังไม่ได้เลย

ช่วงนั้นเทมรู้สึกเฟลและจิตตกมาก ย่ำแย่ทางร่างกายว่าหนักแล้ว อาการทางใจยิ่งหนักกว่ารู้สึกหดหู่ใจ และมองทางไหนก็มืดมน คิดอยากจะเลิกเล่นเทควันโดไปเลย เพราะคาดหวังไว้หลายแมตช์

ไม่ใช่แค่กีฬามหาวิทยาลัยโลกที่อิตาลี หลังจากนั้นยังมีต่ออีกหลายรายการ ทั้งเวิลด์กรังด์ปรีซ์, ซีเกมส์ ที่ต้องยกเลิกไปทั้งหมด

หลังจากจิตตกอยู่พักใหญ่ เทมก็เริ่มดึงตัวเองขึ้นมาได้ ว่าเราเศร้าไปก็ไม่มีประโยชน์ และจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ ดีที่ทุกๆ คนรอบตัวช่วยให้กำลังใจ ทั้งครอบครัว คุณพ่อ คุณแม่ รวมทั้งพี่ๆนักวิทยาศาสตร์การกีฬา พี่ๆนักกายภาพทุกๆคนในตอนนั้นมีความหมายกับเทมมาก พี่ๆทุกคนทุ่มเท ใส่ใจ อยากให้เทมกลับไปแข่งให้ได้

พอตั้งสติได้ เทมก็เริ่มวางแผนว่าในแต่ละเดือน แต่ละสัปดาห์ แต่ละวัน จะต้องทำอะไรบ้าง ต้องกายภาพบำบัดยังไง ต้องกินอาหารยังไง เพื่อให้ร่างกายฟื้นตัวเร็วที่สุด

เทมคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะต้องหายและกลับมาแข่งให้ได้

เมื่อจิตใจดีขึ้นแล้ว ด้วยวินัยในการกายภาพ และการกินอาหาร ทำให้เทมฟื้นตัวได้เร็ว และกลับมาซ้อมได้ปกติ ดึงตัวเองขึ้นมาจากสภาพที่ตกต่ำที่สุดในชีวิตได้

ใครที่กำลังเจอปัญหาคล้ายๆกับเทม หวังว่าเรื่องนี้จะช่วยเป็นกำลังใจให้กับทุกคนนะครับ ขอบคุณครับ

*****

เรื่องราวข้างต้นเป็นประสบการณ์ตรงที่ “เทม” เทวินทร์ หาญปราบ อดีตจอมเตะทีมชาติไทยเจ้าของเหรียญเงิน เทควันโด โอลิมปิก ริโอ 2016 ประสบพบเจอมาด้วยตนเอง และบรรยายเอาไว้ในเฟซบุ๊ก Tawin Hanprab ก่อนจะโบกมือลาทีมชาติ

ใครเป็นนักกีฬาคงรู้ดีว่า หากใจเราเกินร้อย แต่ร่างกายของเราไม่เล่นด้วย ไปไม่ไหว ทุกอย่างจะย่ำแย่ไปหมด โดยเฉพาะกับภาวะจิตใจ ที่จมดิ่งแบบสุดๆ

แต่ก็อย่างที่เทวินทร์บอกไว้อาการบาดเจ็บ ทุกคนพบได้เสมอ ดังนั้น สำคัญที่สุดคือ การมีสติและบริหารจิตใจ ไม่ให้แย่ไปกว่าเดิม

ต้องไม่ใจร้อนหรือเร่งให้ร่างกายกลับมา ต้องค่อยเป็นค่อยไป หรือหากไปต่อไม่ได้จริงๆก็ต้องค่อยๆทำใจยอมรับ บอกตัวเองว่าไม่มีอะไรยั่งยืน ถาวรตลอดไป

พยายามอยู่กับความจริงในปัจจุบันให้ได้ เป็นพอ...

ฟ้าคำราม