ไทยรัฐฉบับพิมพ์
เกมกีฬาตัดสินด้วยการแพ้-ชนะ เมื่อแพ้สู้ไม่ได้ก็ต้องยอมรับ สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย อะไร...การเข้าไปแสดงความยินดี กับผู้ชนะนั่นคือ “น้ำใจนักกีฬา” แถมยังได้รับการปรบมือจากกองเชียร์ทั้งสนาม ชัยชนะก็เช่นกันแค่ดีใจในเวลานั้น ความพ่ายแพ้และชัยชนะวันรุ่งขึ้น ก็ลืมกันหมดแล้ว
ถ้าแพ้ยังไม่ยอมรับความพ่ายแพ้...เหมือนพวกอันธพาล...ไม่มีความเป็นน้ำใจนักกีฬา ไม่ได้เกิดผลดีเลย แถมยังถูกมองดูถูกดูแคลนจากคู่แข่งและคนรอบข้าง
และยิ่งตัวเองเป็นแชมป์เก่าด้วย ต้องแพ้ไม่ได้ ใครจะทำไม!!! ยิ่งได้กองเชียร์แบบพวกสอพลอด้วยแล้ว ทำให้ทะนงว่าตัวเองเก่ง ทั้งๆที่ความรู้ความสามารถไม่เป็นที่ประจักษ์สายตากับสังคม แถมยังสร้างปัญหามากมาย ทำตัวอยู่เหนือกฎกติกา ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง มีบริวารที่เป็นพิษ หาช่องทางอะไรที่พวกพ้องได้รับ
สิ่งที่สำคัญคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ใครก็ไม่สามารถทำอะไรได้ มีแบ็กดีถ้าลูกทีมคนใดไม่ยอมศิโรราบนรกจะไปเยือนผู้เห็นต่าง ทีมงาน ลูกทีมในอดีตที่เคยแข็งแกร่ง มาเจอสถานการณ์อย่างนี้เสียกำลังใจไม่อยากจะร่วมทีมแต่ทุกอย่างบังคับก็ประคองชีวิตให้หมดไปวันๆแต่หารู้ไม่คือความหายนะที่เกิดขึ้นกับทีมและองค์กร
วันนี้เกิดข่าวใหญ่ของวงการกีฬาเมื่อราชกิจจานุเบกษาเผยแพร่ประกาศกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา มีคำสั่งยุติบทบาทคณะผู้บริหารของมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ โดยให้อยู่ภายใต้ คำสั่งหัวหน้าคณะรักษาความสงบแห่งชาติ หรือ คสช. หลังพบผู้บริหารมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติมีพฤติการณ์ส่อไปในทางทุจริต
ข่าวนี้ถือเป็นบทเรียนราคาแพงหรือเป็นตัวอย่างกับผู้บริหารองค์กรอีกหลายคนเป็นอย่างดี
วันนี้หลายองค์กรที่เกี่ยวกับวงการกีฬายังทำตัวใหญ่คับฟ้าไม่เกรงหน้าอินทร์หน้าพรหม...ลูกทีมแบ่งเป็นก๊ก เป็นเหล่า มือใครยาวสาวได้สาวเอา กับสิ่งต่างๆ คนภายนอกรู้ไม่รู้ รวมถึงคนภายในรู้ อยู่เต็มอกแต่ทำอะไรไม่ได้
ทำเรื่องที่ไม่สมควรไม่สนใจเรื่องกฎหมาย ลำพองใจว่า “ข้าเก่ง” ไม่สนใจผู้บังคับบัญชาที่เหนือ กว่า อ้างสารพัดมีของดีเพื่อหวังสร้างขวัญกำลังใจให้ พวกตัวเอง ไม่ต้องกลัว ใช้เล่ห์เหลี่ยมสารพัดวิชามาร เพื่อตัวเองและพวกพ้องเป็นเหลือบไรเกาะกิน
นับเป็นสนิมร้ายที่เกาะกินผุกร่อน ถ้าเป็นคนป่วยกินยันกระดูก เป็นมะเร็งร้ายที่ไม่มีวันรักษาให้หายได้ นอกจากต้องให้ตายไปเอง แต่ก่อนจะตายได้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างจนไม่มีสภาพ สร้างความแตกแยกไม่รักษากฎกติการะเบียบและกฎหมาย
สังคมภายนอกต่างมองด้วยความหดหู่องค์กรที่ยิ่งใหญ่ถูกทำลายกับคนไม่กี่คน พวกคนรอบข้างสำเริงสำราญอู้ฟู่ไปตามๆกัน มองแต่จะหาประโยชน์ไม่ใส่ใจวิชาชีพ หน้าที่ของตัวเอง จ้องทำลายฝ่ายตรงข้ามทั้งๆที่เคยเป็นพี่เป็นน้องในรั้วเดียวกัน
วันนี้ฟ้าเริ่มมีตา หัวหน้าทีมโดนมรสุมกระหน่ำจนเอาตัวไม่รอด แม้ที่ผ่านมาจะแถไปเรื่อยเพื่อฟอกตัว ให้ขาวสะอาด แต่สุดท้ายเวรกรรมมีจริงไม่ต้องรอชาติหน้า
ขุมพลังที่เคยยิ่งใหญ่คับฟ้าวงแตกต้องระเห็จ แยกย้ายยุติบทบาทกันไประนาว จะมาร้องขอชีวิต คงไม่ทันแล้ว เพราะเวลาที่ทำไว้ก่อนหน้าไม่คิดหลงระเริงกับอำนาจเงินตรา
สุดท้ายในหน้าที่ที่น่าจะเป็นความภูมิใจให้ลูกศิษย์ลูกหลานเคารพนับถือบั้นปลายชีวิตต้องมลายหายไปในพริบตา ทำให้งานนี้ “จบไม่สวย” ตามที่หวังไว้.
โจโจ้ซัง