เรียงหน้าชน : ทบทวนตัวเอง

เป็นอันว่าทีมหวดลูกสักหลาดชายไทย ไม่สามารถฝ่าด่านขึ้นชั้นไปสู่กลุ่ม “เวิลด์ กรุ๊ป 1” ในศึกเทนนิสทีมชายชิงแชมป์โลก หรือ “เดวิส คัพ” ได้

ทีมไทยพ่ายเลบานอน 1 ต่อ 3 คู่ ต้องจมปลักอยู่ใน “เวิลด์ กรุ๊ป 2” ต่อไป

ถ้าว่ากันตามตรงก็ไม่ได้ผิดความคาดหมายอะไรมากนัก

แม้จะรู้ดีว่านักกีฬาของเราทุกคนพยายามที่จะทำผลงานกันอย่างเต็มที่แล้ว

แต่มันได้เพียงเท่านี้!

ต้องย้อนกลับไปดูว่าผู้ที่มีหน้าที่พัฒนาโดยตรงอย่างสมาคมกีฬาเทนนิส ลอนเทนนิสสมาคมแห่งประเทศไทยฯนั้น ทำงานมีประสิทธิภาพหรือสร้างผลงานอันเป็นรูปธรรม จับต้องได้มากน้อยขนาดไหน?

คำตอบคือไม่มี...

หากจะให้นึกถึงความสำเร็จในกีฬาเทนนิส โดยเฉพาะในประเภทชายนั้น คงต้องย้อนกลับไปไกลถึงยุคของ “ภราดร ศรีชาพันธุ์” กันเลยทีเดียว

ซึ่งนั่นมันเกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อนเราห่างหายจากความสำเร็จมา 1 ทศวรรษเต็มๆแล้ว

แถมที่สำคัญ ปัจจุบันผู้เล่นที่เป็นตัวหลักของทีมชาติไทย ก็ยังฝากผีฝากไข้ไม่ได้

และดูเหมือนจะไม่มีวี่แววเสียด้วย

กระทั่งในมหกรรมกีฬาซีเกมส์ ที่เราเคยเป็นเต้ยมาในอดีต ตอนนี้ยังต้องลุ้นกันตัวโก่ง กว่าจะได้เหรียญรางวัลซักเหรียญ
ผมเองในฐานะคนที่คอยเอาใจเชียร์ลอนเทนนิสฯมาโดยตลอด ก็ได้แต่เขียนให้คิด

หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป วงการกีฬาเทนนิสบ้านเราจบเห่แน่

จบเห่ในที่นี่ หมายความว่า ประชาชนทั่วไปเขาไม่สนใจ เขาไม่คาดหวังอะไรอีกต่อไปแล้ว

อันที่จริงการที่มีรายการระดับเยาวชนถี่ยิบแทบทุกจะสัปดาห์ ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีอยู่หรอก

เพราะทุกคนมองว่านักกีฬาของเราจะได้มีแมตช์ลงเล่นอย่างต่อเนื่องเพื่อต่อยอดไปสู่ระดับที่สูงกว่า

ตัดภาพมาถึงความเป็นจริงที่เป็นอยู่กลับกลายเป็นว่ารายการเหล่านี้เป็นบันไดให้นักกีฬาต่างชาติไต่เต้าไปสู่ระดับโลกได้ในอนาคตเสียมากกว่า

ส่วนนักกีฬาไทยนะหรอ ไต่เท่าไหร่ก็ไต่ไม่ถึงเสียที

มันเป็นเพราะอะไร คนรับผิดชอบต้องกลับมาคิดทบทวนครับ

เราผิดพลาดตรงไหน ถึงเข็นกันไม่ขึ้นเสียที!!!

ส่วนการที่ผลงานทีมเดวิสคัพเราอกหักแพ้ตกรอบชนิดขาดลอย แต่กลับมาออกข่าวในทำนองชื่นชมว่าเด็กของเราดูดีมีอนาคตนั้น

อย่าทำแบบนี้เลยครับ คนเขาจะด่าซ้ำไปที่นักกีฬาเสียเปล่าๆ.

พาวเวอร์บอมบ์