ลาก่อนเพื่อนรัก

เห็นข่าวการเลิกพิมพ์เล่มเล็ก หรือ “สตาร์ซอคเก้อร์” ต้องตกใจมากๆ ฉบับสุดท้ายเมื่อวันที่ 1 มิ.ย.ที่ผ่านมา เพราะ นสพ.เล่มนี้ถือว่าเป็นก้าวแรกของตัวเองที่เดินทางเข้าสู่การเป็นผู้สื่อข่าวกีฬา

จากคนที่ไม่ชอบภาษาอังกฤษตอนเรียนเลย แต่พอมารู้จักสตาร์ซอคเก้อร์ ทำให้เราอยากจะแปลข่าวฟุตบอลได้บ้าง ต้องใช้ดิกชันนารีเล่มหนึ่งแล้วแอบไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่บ้านป้า เพื่อที่จะแปลข่าวและเรียบเรียงออกมา

บอกเลยว่าตอนนั้นมันยากมากๆกับคนที่ไม่ได้ใส่ใจภาษาอังกฤษเลยเรียกว่าได้เกรด 1 หรือ 2 อยู่ตลอดเวลา

จำได้สมัยก่อนตอนเรียนอยู่ ม.2 ได้อ่านสตาร์ ซอคเก้อร์เป็นครั้งแรก และรู้สึกว่ามันมีเสน่ห์มากๆ โดยเฉพาะการเขียนของพี่ ย.โย่ง ที่มีเทคนิคการเขียนอ่านแล้วเพลินดี

หรือพี่ บอ.บู๋ ที่เขียนทุ่งหญ้าแห่งความฝัน ในฐานะแฟนบอล “ปิศาจแดง” แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ชอบความฮาร์ดคอร์ เช่นเดียวกับพี่ “ลิตเติ้ลโจ” ที่เสาะหาสิ่งต่างๆในอังกฤษมาเขียนมีแต่เรื่องที่เราไม่รู้อ่านไปตื่นเต้นไป

แม้ว่าตอนนั้นเราจะเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลโรงเรียน แต่ยามอยู่กับเพื่อนแถวบ้านเราเตะฟุตบอลเล่นกัน มันทำให้หลงรักกีฬาลูกหนังไปโดยปริยาย

หลังจากได้รู้จัก “เล่มเล็ก” ยิ่งอ่านก็ยิ่งสนุกซึมซับความรู้ฟุตบอลมาเรื่อยๆ ถึงขั้นต้องออกไปซื้อตอนพักเที่ยงทุกวันที่ไปเรียน (แต่ก่อนจะมาส่งตอนเที่ยงไปแล้ว)

ตอนที่ออกไปซื้อก็ต้องแอบครูฝ่ายปกครองไปบ้าง เจอครูกลางทางบ้าง เรียกได้ว่าถ้าประตูโรงเรียนตอนพักเที่ยงแง้มเมื่อไรจะได้เห็นชานนท์ พุ่งออกไปเพื่อจะไปซื้อสตาร์ซอคเก้อร์ทันที

แรกๆครูฝ่ายปกครองเจอก็เรียกไปอบรมบ้าง ไม้เรียวตีบ้าง หักจิตพิสัยบ้าง จนหลังๆครูฝ่ายปกครองคงระอาบอกปล่อยไปเดี๋ยวมันก็กลับมา เนื่องจากเราไม่เคยมีประวัติโดดเรียน แถมตกเย็นต้องกลับมาซ้อมบาสอีก

จากมัธยมต่อมาจนถึงมหาวิทยาลัยก็ยังอ่านทุกวัน อย่างแรกพอออกจากบ้านคือการซื้อ สตาร์ซอคเก้อร์มาก่อน พอเรียนจบไม่ต้องสืบเลยว่าอยากทำงานที่ไหน

เราก็ส่งใบสมัครไปที่สยามกีฬาทันที เพราะหวังจะได้เป็นหนึ่งในกอง บก.ของสตาร์ซอคเก้อร์ อยากเป็นส่วนหนึ่งกับทีมงานพี่บอ.บู๋, พี่หมวย พี่แจ็คกี้, บิ๊กจ๊ะ และอานิกร แต่ก็ไม่มีวี่แววจะได้การตอบรับกลับมา

จนมาได้งานทำก็มีโอกาสส่งไปบ้างบางครั้งจนสุดท้ายก็ยอมแพ้เพราะเราคงไม่มีโอกาสที่จะได้ย้ายไปเป็นส่วนหนึ่งใน นสพ.ที่เราอ่านมาตลอดทั้งชีวิตรองจาก นสพ.ไทยรัฐ ที่บ้านรับทุกวันอยู่แล้ว

มานั่งนึกมีครั้งหนึ่งได้คุยกับภรรยา ตอนสมัยเป็นแฟนกันว่าถ้าได้ทำอยู่สตาร์ซอคเก้อร์ต้องไปประจำที่อังกฤษ 2 ปี เราจะยังเป็นแฟนกันคบกันอยู่มั้ย บลาๆ แต่จำได้คำตอบตอนนั้นคือ “เลิกแน่ คงไม่รอ” เลยไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจที่ไม่ได้ทำ555

แม้ว่าช่วงหลังจะไม่ได้อ่านทุกตัวอักษรเหมือนเก่า แต่ก็ยังอ่านสตาร์ซอคเก้อร์อยู่บ้างเพื่อหาแรงบันดาลใจและมุมมองใหม่ๆ จากพี่ๆทุกคน บางอย่างที่เราไม่รู้สามารถหาความรู้ได้จาก “สตาร์ซอคเก้อร์” เล่มนี้

ทุกอย่างมันก็เดินทางมาถึงเพราะโลกปัจจุบันมันเปลี่ยนไปมาก แทบจะไม่มีใครมาถือหนังสืออ่านกันอีกแล้ว เพราะตอนนี้มีแค่มือถือเครื่องเดียวก็สามารถรับข่าวสารได้รอบด้านหมดแล้วทุกเรื่องไม่ใช่แค่ฟุตบอลเท่านั้น

การจากไปครั้งนี้แม้ว่ามันจะไม่ได้หายไปเลย เพราะจะเป็นการควบรวมกับสยามกีฬา หรือที่คุ้นเคยว่าเล่มใหญ่ แต่เสน่ห์ของแท็บลอยด์มันหายไป

“สตาร์ซอคเก้อร์” เปรียบเสมือนเพื่อนที่สนิทที่รู้จักกันมานานกว่า 25 ปี และเปรียบเสมือนอาจารย์ในการเขียนเรื่องต่างๆ และให้เกร็ดความรู้เรื่องต่างๆ รู้สึกใจหายมากๆที่จะเลิกพิมพ์แล้ว

มาถึงตอนนี้อยากขอบคุณ “สตาร์ซอคเก้อร์” ที่เปรียบเสมือนเพื่อนและเปรียบเสมือนอาจารย์ เพราะถ้าไม่มีเขาก็ไม่มีผมในวันนี้!!

มะระหวาน